Verdere stapjes voorwaarts Het ledenaantal groeide gestaag en weldra werden de blauw-witte kleuren verdedigd door negen senioren- en dertien jeugdelftallen. Succes bleef dan ook niet uit. Het tweede elftal werd in het seizoen 1970-1971 kampioen in de derde klasse afdeling Noord-Brabant en promoveerde nu automatisch naar de tweede klasse. Ook werd het derde elftal in het seizoen 1975-1976 kampioen met promotie naar de derde klasse. Hierdoor werd een gelijkmatiger opbouw in de vereniging verkregen, waar alleen promotie van het eerste elftal naar de vierde klasse KNVB nog aan ontbrak.
De doelpunten van Jan Hageman In 1976 en 1977 werd het "veteranenelftal" twee keer achtereen kampioen, waaruit blijkt dat ook onze "oudjes", met respect, het goed deden in die tijd. Zonder afbreuk te willen doen aan de prestaties van anderen mag vooral de doelpuntenproductie van Jan Hageman daarbij niet onvermeld blijven. In 1979 werd "Jan met de verwoestende linker" gehuldigd voor het bereiken van de magische 1.000 doelpuntengrens. Een geweldige prestatie, die waarschijnlijk tot in lengte van jaren ongeëvenaard zal blijven. Bovendien een van de hoogtepunten uit een uiterst kleurrijke voetballoopbaan, die uiteindelijk 44 jaren zal duren.
Aanleg van het derde veld Door de grote toeloop van leden moest er een derde veld bijkomen. In afwachting van de grondverwerving voor dit veld werd aan de overzijde van het Dominepad (ter hoogte van de toenmalige houten kleedaccommodatie) een tijdelijk veld bespeeld. Na enkele jaren kon het definitieve derde veld (nu speel- annex trainingsveld) in gebruik worden genomen. Ad Coppens werd als voorzitter in 1972 opgevolgd door Piet Wouters, die met deze nieuwe functie een periode van zeven jaar als secretaris-penningmeester afsloot. In 1978 werd de voorzittershamer overgenomen door Rinus Peeters en werd tevens de combinatiefunctie secretaris-penningmeester ontkoppeld.
Vaandelelftal kampioen en bekerwinnaar Inmiddels was een nieuwe lichting talenten uit de jeugdafdeling doorgestroomd en kon het eerste elftal zich na een negenjarig verblijf in de eerste klasse afdeling Noord-Brabant gaan opmaken voor een serieuze gooi naar het kampioenschap. Na een zenuwslopende competitie, waarin titelkandidaat Dommelen tot aan de laatste wedstrijd mede-kanshebber bleef, werd in Luyksgestel met een zwaar bevochten 1-1 tegen De Raven het kampioenschap veiliggesteld en keerde Hoogeloon terug naar de vierde klasse KNVB. Dat dit kampioenschap niet zomaar uit de lucht kwam vallen, werd hetzelfde seizoen bevestigd door het winnen van de Toon Schröder beker, een prestatie van formaat die tot op dat moment door nog geen enkele Kempische vereniging was behaald. Na een zware wedstrijd met verlenging tegen "Ollandia" uit Olland wist Hoogeloon de strafschoppenserie beter te benutten. Het behalen van de "dubbel" was een terechte beloning voor een constant en kwalitatief hoogstaand seizoen 1977-1978.
Brand en nieuwe accommodatie Helaas werd 7 december 1978 een zwarte dag voor onze club. De houten accommodatie werd door brand verwoest: de elftallen zonder kleedruimten, geen kantine meer en vele trofeeën verloren. Een noodvoorziening werd in gebruik genomen. Gelukkig kon onze vereniging, met financiële steun van de gemeente en veel zelfwerkzaamheid van de leden, een jaar na deze noodlottige gebeurtenis weer gebruik maken van een nieuwe en moderne accommodatie. Op 23 december 1979 opende burgemeester Wouters het stenen gebouw, bestaande uit vijf kleedlokalen, kantine, keuken, bestuurskamer en materialenruimte, dat werd gerealiseerd op een centrale plaats in het sportpark. Eind zeventiger jaren konden nog twee kampioenschappen worden gevierd. Het vierde elftal behaalde in het seizoen 1978-1979 het kampioenschap gevolgd door het tweede elftal in 1979-1980. Helaas werd door dit tweede elftal promotie naar de reserve eerste klasse gemist.
Wim van Bakel was de gewaardeerde "nr. 11" van dit kampioenselftal en maakt ons hierna deelgenoot van zijn herinneringen aan een periode van tien jaar V.V. Hoogeloon.
Allereerst wil ik natuurlijk voetbalvereniging Hoogeloon, het bestuur, alle leden en supporters van harte feliciteren met het 75-jarig jubileum. Dit betekent dat de vereniging is opgericht in 1940, een moeilijke periode om dit in een tijd van oorlog te realiseren. Maar dat alles was ver voor mijn tijd en ook de periode van begin jaren ’70 t/m begin jaren ’80 dat ik lid was van de vereniging ligt al weer ruimschoots achter ons. Toen Wim Beerens mij benaderde om een bijdrage te leveren voor publicatie op de jubileumsite heb ik geen moment hoeven nadenken gezien de ervaringen met de voetbalvereniging en Wim persoonlijk (destijds speler en jeugdbestuur).
Het was destijds "de liefde" voor het (voetbal)spelletje dat mijn voetbalmaat Bert van Limpt uit Reusel en ik in Hoogeloon ons geluk dachten te vinden. De markante voorzitter, wijlen Ad Coppens, was behalve veevoederhandelaar ook een soort voetbalhandelaar en wist via zijn connecties overal uit de regio trainers en spelers naar Hoogeloon te halen. De groei- en bloeiperiode van Hoogeloon in de jaren ’50/’60 met o.a. de voetbalfamilies Mollen en De Laat was voorbij en Ad dacht in zijn periode (1963-1972) dat met "buitendorpse" spelers weer op de rails te krijgen. Zo ook kwamen wij (Bert en ik) in contact met Ad en op een avond bij café "Den Bakker" werden de overschrijvingen geregeld in ruil voor ieder een zak aardappelen en de hoop op een liefdevolle samenwerking in Hoogeloon.
Na enkele jaren met allerlei avonturiers in de selectie bleek dit toch niet de oplossing te zijn voor een goed toekomstperspectief van deze van oudsher toch echte "dorpse" vereniging en werd een ander beleid ingezet. Onder leiding van Wim Wouters werd actief en fanatiek gewerkt aan een goede jeugdopleiding, waarbij o.a. Wim Beerens, Rinus Peeters en wijlen Piet Swaanen een belangrijke rol hebben vervuld. Ook bij de senioren met als voorzitter Piet Wouters ging het roer om en met de komst van Hans Westerhof als trainer werd een andere weg ingeslagen, waarbij de eigen- en jeugdleden in de selectie de voorkeur kregen. Wij (Bert en ik) hadden het "geluk" in Hoogeloon gevonden en werden gezien als "Hoogelooners" en werden ook als zodanig geaccepteerd en opgenomen in de voetbalfamilie die de vereniging Hoogeloon als geheel toen ook uitstraalde.
Na de periode van trainer Hans Westerhof (1972-1976) heeft uiteindelijk Jan(tje) van Elderen (1976-1979) kunnen profiteren van het gewijzigde beleid binnen de vereniging. Met een elftal van in hoofdzaak eigen jeugd aangevuld met enkele routiniers werd in 1978 bij De Raven in Luyksgestel het kampioenschap behaald. Enkele weken later werd in Esbeek op het veld van Tuldania ook nog eens de Toon Schröder beker gewonnen door in de finale Ollandia te verslaan. Ook in dit team doken weer diverse spelers op met de namen Mollen en De Laat, zoals in de generatie daarvoor het geval was.
Als speler van het 1 e elftal, jeugdtrainer en (bege)leider denk ik nog met veel plezier terug aan de periode van ruim 10 jaar als lid van (R.K.)V.V. Hoogeloon. De trainers van de selectie, die ik in deze periode heb meegemaakt, waren resp. Gerard van Laarhoven, Jan de Waal, Hans Westerhof, Jan van Elderen, Nico van Diessen en George Voorjans, waarbij ik zeker met Hans Westerhof een bijzondere "klik" had. Na Ad Coppens heeft met name Piet Wouters als voorzitter (1972-1978) de vereniging in de Kempen verder op de kaart gezet en met een jeugdvoorzitter als Wim Wouters was de continuïteit van het jeugdbeleid gewaarborgd. Daarna heeft Rinus Peeters als voorzitter gedurende een lange periode (1978-1994) dit beleid verder uitgebouwd, waarvan ik nog enkele jaren mee heb mogen maken voordat ik in 1982 lid werd van de voetbalvereniging Bergeijk in mijn eigen woonplaats.
Sindsdien volg ik de vereniging nog wekelijks, wel op afstand en heb via vrienden, familie en (ex)voetballers nog regelmatig contact over het wel en wee van V.V. Hoogeloon. Uit wat ik hiervan hoor en zelf ook zie staat de vereniging midden in de Hoogeloonse samenleving met een moderne accommodatie, een actieve jeugdafdeling en een vaandelteam dat zich presenteert als een goede 4 e klasser.
Bij deze wens ik V.V. Hoogeloon, het bestuur, alle leden, de jubileumcommissie en alle supporters een waardig en gezellig jubileumfeest, veel succes en een goed toekomstperspectief.
Was getekend, de nr. 11 van het 1 e elftal van destijds
Wist U…… We sluiten de jaren zeventig af met een aantal "wist u datjes" van Wim van Bakel uit zijn voetbalperiode in Hoogeloon.
WIST U……..
dat het in de kantine van de noodaccommodatie altijd gezellig was met een kantinebeheerder (wijlen Jan Janssen) die, als hij echt dorst had, een hele fles koffiemelk opdronk;
dat in die kantine een bar/toog stond die afliep, waarbij je, als je op de verkeerde hoek stond, natte voeten kreeg;
dat de ventilatie in die accommodatie zo geregeld was, dat zowel in de kleedkamers, de douches/wc’s en de kantine dezelfde reuk hing;
dat in de nieuwe accommodatie/kantine de sfeer, de gezelligheid en de onderlinge verhouding met de lagere elftallen nog sterker werd;
dat we in de bonte selectie van eind jaren ’60/begin jaren ’70 een keeper hadden (Piet de Grunt), die op een zondag maar net op tijd tussen de palen stond omdat de "sterke arm van de overheid" hem in de greep hield;
dat onze eerste huwelijksnacht in Bergeijk danig verstoord werd door "voetbalhooligans" uit Hoogeloon;
dat we een trainer (Hans Westerhof) hadden, die zijn tijd ver vooruit was en toen al voor een "fluwelen revolutie" zorgde door zijn aanpak en manier van werken.
WIST U……..
dat we een trainer (Jan(tje) van Elderen) hadden, die klein van stuk was maar groots in daden door in hetzelfde seizoen zowel kampioen te worden als de Toon Schröder beker te winnen;
dat diezelfde trainer zonder rijbewijs, maar met bromfiets wel eens door de spelers op zijn voertuig moest worden gezet richting Eindhoven en dat was niet omdat hij niet bij de trappers kon;
dat ik van Rinus Peeters persé mee op jeugdkamp naar Liempde moest en hij voor mij een rolstoel regelde, omdat ik met mijn enkel in het gips zat;
dat op datzelfde jeugdkamp tijdens het aardappelschillen Betje Mollen opeens met de benen omhoog en de schillen op schoot samengevouwen in de tuinstoel lag;
dat we een elftalleider (Jos Beerens) hadden, die wist hoe om te gaan met de jeugd en daarom regelmatig voor taxi speelde en zorgde dat de jongens ook op tijd thuis waren;
dat diezelfde taxi ook wel eens richting Bergeijk kwam om op de koffie te komen, maar dat de jongens dan aan een verkeerde deur terecht kwamen.
WIST U……..
dat Hein van de Huijgevoort, veel scorende spits en een echte clubman die ook na zijn actieve periode nog veel voor de vereniging heeft gedaan, voor mij nog altijd "Mister Hoogeloon" is;
dat Hein in de laatste periode van zijn actieve voetbalcarrière een dubbelfunctie had (speler en kantinebeheerder) en er daardoor de warming-up voor de wedstrijd wel eens bij inschoot;
dat de geschiedenis zich herhaalt met de voetbalfamilies Mollen en De Laat, doordat in deze periode Kees-Henk-Roel en later ook Peter Mollen, Kees-Toon-Dirk en wat later nog Wim de Laat in het 1 e elftal speelden;
dat met hierbij nog de jeugdige keeper Jan Gerritsen en Peter van Beers, de wat oudere Grard Claassen en Ad van Rooij met daarbij de routiniers Bert van Limpt, Hein van de Huijgevoort en een nr. 11 er een team stond, dat in de huidige vierde klasse zeker in de top zou kunnen meespelen;
dat Kees Mollen al jong een leider en daarna ook aanvoerder was en nu als trainer van Vessem ook in de vierde klasse gaat spelen en helaas niet Hoogeloon en Bergeijk als tegenstander zal krijgen;
dat ik met een goed gevoel terugkijk op mijn voetbalperiode bij V.V. Hoogeloon, waarbij onderlinge saamhorigheid, sportiviteit en teamprestaties de boventoon voerden.
Het ledenaantal groeide gestaag en weldra werden de blauw-witte kleuren verdedigd door negen senioren- en dertien jeugdelftallen. Succes bleef dan ook niet uit. Het tweede elftal werd in het seizoen 1970-1971 kampioen in de derde klasse afdeling Noord-Brabant en promoveerde nu automatisch naar de tweede klasse. Ook werd het derde elftal in het seizoen 1975-1976 kampioen met promotie naar de derde klasse. Hierdoor werd een gelijkmatiger opbouw in de vereniging verkregen, waar alleen promotie van het eerste elftal naar de vierde klasse KNVB nog aan ontbrak. 
In 1976 en 1977 werd het "veteranenelftal" twee keer achtereen kampioen, waaruit blijkt dat ook onze "oudjes", met respect, het goed deden in die tijd. Zonder afbreuk te willen doen aan de prestaties van anderen mag vooral de doelpuntenproductie van 
Jan Hageman daarbij niet onvermeld blijven. In 1979 werd "Jan met de verwoestende linker" gehuldigd voor het bereiken van de magische 1.000 doelpuntengrens. Een geweldige prestatie, die waarschijnlijk tot in lengte van jaren ongeëvenaard zal blijven. Bovendien een van de hoogtepunten uit een uiterst kleurrijke voetballoopbaan, die uiteindelijk 44 jaren zal duren. 
Inmiddels was een nieuwe lichting talenten uit de jeugdafdeling doorgestroomd en kon het eerste elftal zich na een negenjarig verblijf in de eerste klasse afdeling Noord-Brabant gaan opmaken voor een serieuze gooi naar het kampioenschap. Na een zenuwslopende competitie, waarin titelkandidaat Dommelen tot aan de laatste wedstrijd mede-kanshebber bleef, werd in Luyksgestel met een zwaar bevochten 1-1 tegen De Raven het kampioenschap veiliggesteld en keerde Hoogeloon terug naar de vierde klasse KNVB. 
Dat dit kampioenschap niet zomaar uit de lucht kwam vallen, werd hetzelfde seizoen bevestigd door het winnen van de Toon Schröder beker, een prestatie van formaat die tot op dat moment door nog geen enkele Kempische vereniging was behaald. Na een zware wedstrijd met verlenging tegen "Ollandia" uit Olland wist Hoogeloon de strafschoppenserie beter te benutten. Het behalen van de "dubbel" was een terechte beloning voor een constant en kwalitatief hoogstaand seizoen 1977-1978. 
Helaas werd 7 december 1978 een zwarte dag voor onze club. De houten accommodatie werd door brand verwoest: de elftallen zonder kleedruimten, geen kantine meer en vele trofeeën verloren. Een noodvoorziening werd in gebruik genomen. Gelukkig kon onze vereniging, met financiële steun van de gemeente en veel zelfwerkzaamheid van de leden, een jaar na deze noodlottige gebeurtenis weer gebruik maken van een nieuwe en moderne accommodatie. 
Op 23 december 1979 opende burgemeester Wouters het stenen gebouw, bestaande uit vijf kleedlokalen, kantine, keuken, bestuurskamer en materialenruimte, dat werd gerealiseerd op een centrale plaats in het sportpark. 