Gouden jaren vijftig - VV Hoogeloon 75 jaar

Sportpark "de Roetwijer"
Onder de bezielende leiding van een nieuw bestuur met Harrie Hoskens als voorzitter en met een lichting briljante voetballers ging de club de "gouden jaren vijftig" in. Door de opbloei van de vereniging moest dringend worden uitgekeken naar betere huisvesting. Men liet het oog vallen op een stuk onontgonnen land aan het Dominepad langs het stroompje "de Roetwijer", de naam die ook aan het sportpark werd gegeven. In 1952 werd het nieuwe speelveld (het huidige hoofdveld) in gebruik genomen. Een bescheiden gebouwtje van betonplaten (met twee kleedruimten, een "wasgelegenheid" en een "urinoir") completeerde het sportpark. Enkele jaren later werd het sportpark uitgebreid met een tweede veld.

Promotie naar vierde klasse KNVB
In het seizoen 1951-1952 liep het als een trein. Met een goede mix van techniek, snelheid en kracht draaide Hoogeloon het hele seizoen bovenin mee. Pas in de laatste wedstrijd in De Weebosch kon het kampioenschap worden veiliggesteld. Met een gemiste strafschop en uiteindelijk een benauwde 0-0 einduitslag kon de vlag in top.
Maar weer opnieuw die gevreesde promotiewedstrijden. De tegenstanders heetten DVS (Aalst), Oirschot Vooruit en SBC (Son en Breugel). Na een verbeten strijd werd duidelijk, dat Hoogeloon en Oirschot Vooruit elkaar geen duimbreed hadden toegegeven. Daardoor moest er een beslissingswedstrijd worden gespeeld op het veld van Bladella. Gestart vanuit de "underdogpositie" voetbalde Hoogeloon Oirschot Vooruit van het kastje naar de muur. Onder luide toejuichingen van het duizendkoppige publiek werd een schitterende 4-1 zege behaald. Nadat de spelers van Oirschot Vooruit sportief een erehaag voor onze spelers hadden gevormd, was het kampioensfeest een meer dan verdiend vervolg.
Volgens kenners had de ploeg volop mogelijkheden in de vierde klasse KNVB. Een talentrijk uitgebalanceerd team met veel jonge spelers, die nog jaren meekonden.

De eerste betaalde trainer
Na deze promotie werd een betaalde trainer aangesteld in de persoon van dhr. Hazeldonk. Een man met ontegenzeggelijk een "professionele" instelling. Toen na een goed eerste seizoen het tweede jaar aanmerkelijk stroever verliep, kon de trainer deze bijzondere kwaliteit meteen in de praktijk brengen. Hij kende als bakker namelijk de keeper van een van de tegenstanders en verzocht hem, in ruil voor een week gratis brood, Hoogeloon aan twee belangrijke punten te helpen. Het heeft hem minstens vijftien broden gekost, maar degradatie was voorkomen!

Veel supporters bij wedstrijden
Hoogeloon kon in de vierde klasse geen potten breken. De titel kwam nooit echt in beeld, maar men bleef ook lange tijd gevrijwaard van het degradatiespook. Wekelijks was er een grote supportersschare op de been om hun favorieten aan te moedigen. Zeker in de derby’s  tegen Bladella en Hapert was het veld omzoomd met toeschouwers. En als dan een thuisoverwinning werd behaald, werd dit ook zichtbaar "gevierd". De ouderen onder ons herinneren zich ongetwijfeld de dan luidkeels zingende spelers, terwijl ze zich buiten wasten met koud pompwater in een zinken teiltje.
Hoogeloon kon het zich financieel veroorloven bij grote reisafstanden per bus naar uitwedstrijden te reizen. Hierdoor konden ook de vrouwen van de spelers meegaan om hun "vedetten" aan te moedigen. In die tijd was het nog geen gewoonte, dat er ook vrouwen langs een voetbalveld stonden en de voetballers zetten natuurlijk hun beste beentje voor om voor de ogen van de vrouwen niet af te gaan.

naar boven.

Ook toen was het begrip streekderby al een ingeburgerd verschijnsel aldus oud-eerste-elftalspeler en ooggetuige Jan de Laat. Met name de wedstrijden in en tegen De Weebosch en het Westerhovense ZSC waren zwaarbeladen duels met een gezonde rivaliteit tot op het "randje" en soms erover.

Zo moest Hoogeloon aantreden in De Weebosch. Het was hartje winter en ijskoud. Vanwege langdurige vorst waren in de regio alle wedstrijden afgelast met uitzondering van de wedstrijd De Weebosch-Hoogeloon, die absoluut gespeeld moest worden. Klappertandend van de kou trad de Hoogeloonse formatie aan. Juist tegen de kou dacht De Weebosch een "tovermiddel" gevonden te hebben. De stoere mannen van De Weebosch kwamen het veld op ........in lange onderbroeken. De punten gingen echter naar Hoogeloon, alle blauwe plekken en geschaafde knieën ten spijt. Zelfs de pastoor van De Weebosch kon daar niets meer aan veranderen, ondanks verwoede pogingen daartoe.

In Westerhoven stond de thuisclub voor rust met 3-1 voor en maakte zelfs ook nog 4-1. Maar de aanvoerder van Hoogeloon zorgde ervoor, dat het feestje niet doorging. De bal ging door het net en kwam achter het doel tegen een paal van het vangnet. Vandaar sprong de bal net langs de goal weer het veld in, waarna de "slimme" aanvoerder de bal onmiddellijk met een doeltrap in het spel bracht. Eerst verbazing en toen woede en teleurstelling aan ZSC-zijde, aangezien de scheidsrechter van deze inventieve actie niets had meegekregen. Dit was de ommekeer in de wedstrijd. Want als bij toverslag werd de 3-1 achterstand door Hoogeloon alsnog omgebogen in een niet meer voor mogelijk gehouden overwinning met 3-4.

Uit die tijd dateert ook een geval van "vermeende omkoping" door de tegenpartij. In de uitwedstrijd tegen DOSL (Leende) kon deze ploeg bij verlies degraderen. Niet bestand echter tegen de grote inzet van de degradatiekandidaat werd Hoogeloon met een volkomen  terechte 5-0 nederlaag "afgedroogd".

Toen onze aanvoerder na afloop van de wedstrijd aanstalten maakte om op de fiets te stappen richting Hoogeloon kwam de voorzitter van DOSL langslopen en duwde hem iets in zijn zak. Het bleek een biljet van 25 gulden te zijn als dank voor bewezen diensten. De gift werd verbaasd in ontvangst genomen en later in Hoogeloon in het café van Wout Kerkhofs "in natura" omgezet!