Teruggang jaren zestig - VV Hoogeloon 75 jaar

De eerste tekenen van terugval
Door de vaste kern van eerste elftalspelers vormde er zich ook een tweede elftal, waarvan de samenstelling vrijwel ongewijzigd bleef. Hierdoor ontstond in het begin van de jaren zestig een tweede elftal, dat de successen aaneen reeg en in de jaren ‘61-’62-’63 kampioen werd. Deze kampioenschappen konden helaas niet met promotie worden bekroond. Elk seizoen werd een productie van over de honderd doelpunten gehaald, maar tijdens de laatste belangrijke wedstrijden bleef de doelpuntenmachine haperen.

Door de vaste samenstelling van het eerste en tweede elftal werd de doorstroming van onderaf minimaal en daarmee verminderde ook de animo bij de spelers van de lagere elftallen. Het bestuur zag zich zelfs genoodzaakt om het derde elftal uit de competitie terug te trekken. De grootste teleurstelling kwam echter in het seizoen 1961-1962. Het eerste elftal moest toen na tien jaar vaarwel zeggen tegen de vierde klasse KNVB. In een rechtstreeks degradatieduel werd na verlenging met 3-2 verloren van Riethoven.

De neerwaartse spiraal
Na deze degradatie volgde een complete leegloop van de vereniging. De gevestigde orde hing de voetbalschoenen aan de bekende wilgen en nu werd op pijnlijke wijze duidelijk, dat men jarenlang vergeten was aandacht te besteden aan de onderbouw van de club. Met veel pijn en moeite konden in de selectie-elftallen elf spelers worden opgesteld.

De opkomst bij de trainingen was bedroevend laag. Daarbij kwam nog de indeling in de regio Tilburg, waardoor de wedstrijden niet zo aantrekkelijk waren als de derby’s in de voorgaande jaren. Gevolg hiervan was, dat de eens zo fanatieke aanhang zich massaal afkeerde van de club. Spelen voor hooguit dertig toeschouwers was eerder regel dan uitzondering.

In het eerste jaar kon degradatie nog net worden afgewend, maar het tweede seizoen was van zo’n erbarmelijke kwaliteit dat degradatie naar de tweede klasse afdeling Noord-Brabant niet meer kon worden voorkomen.

Langzaam weer opkrabbelen
Het bestuur onder aanvoering van de nieuwe voorzitter Ad Coppens wilde het slechte tij keren en ondernam actie om het gebrek aan talent en "personeel" op te vangen. Van diverse kanten meldden zich buitendorpse voetballers om hun "kunsten" in Hoogeloon te komen vertonen. Helaas, in de slijtageslagen die in de lagere klassen gebruikelijk waren, gingen ook deze "aankopen" ten onder. Vooral in de derby’s tegen de omliggende dorpen konden zij niet die impulsen geven, die tot aansprekende resultaten moesten leiden.

Langzaam maar zeker kwam er verbetering in de situatie. Er braken enkele jeugdige talenten door, waardoor na verloop van tijd in het eerste elftal een goede mix ontstond van jongere en oudere spelers en Hoogeloonse en buitendorpse voetballers. In het seizoen 1968-1969 was het dan eindelijk zover. In september werd een nieuwe houten kleedaccommodatie met kantine in gebruik genomen en werd met een 7-0 overwinning op RKDSV (Diessen) de basis gelegd voor een goed seizoen. In de laatste wedstrijd moest tegen Tuldania in Esbeek nog een puntje worden gehaald om kampioen te worden. Na een snelle 2-0 voorsprong ging "de deur op slot" en kon na afloop de vlag in top. Het kampioenschap met promotie werd met een groot feest gevierd. Met deze kentering konden de jaren zeventig met optimisme tegemoet worden gezien.