Theo Kennis vertelt - VV Hoogeloon 75 jaar

Toen ik werd gevraagd om een verhaal te schrijven voor het jubileumboek (redactie: bij gelegenheid van het 60-jarig bestaan) wist ik niet goed hoe dat te doen. Maar met wat hulp van mijn zoon Ed heb ik toch enkele gedachten op papier gezet.

Van de beginjaren kan ik me niet meer zoveel herinneren. Ik ben nog begonnen op het voetbalterrein tegenover het Kapelleke, waar nu het gildebos ligt. Toentertijd moesten we nog vertrekken bij café "De Ster". Daarna verhuisde het voetbalveld naar het Dominepad. In het begin hadden we daar een kleedhok van betonplaten en palen. Soms zie je nog wel eens een schutting van die materialen staan. We moesten ons wassen met behulp van een handpomp die buiten stond. Later werd er een houten kleedaccommodatie gebouwd (1968) met een kantine. Het betonplaten hok werd toen een materiaalhok. Deze kantine is in 1978 afgebrand, waarna we een tijdje in een noodgebouw zaten totdat de huidige kleedlokalen en kantine klaar waren.

Van het voetballen in de jeugd weet ik niet meer zo veel. Ik weet wel dat ik geen voetbalschoenen had. Ik had een paar werkschoenen en daar sloeg ik dan zelf een aantal noppen onder. Ik heb nog een paar van deze oude voetbalschoenen liggen. We hadden een keer een wedstrijd in Bladel tegen Bladella A1 op de Sportparkstraat. Na de wedstrijd bleken bij meerdere spelers de banden van de fietsen doorgestoken te zijn. Bij de senioren kwam ik in het derde en tweede elftal. Ik was in 1957 in militaire dienst en wij kwamen toen slechts eens in de twee weken thuis. Na mijn diensttijd ben ik op een gegeven moment in het eerste elftal gekomen.

We hadden in het seizoen ‘61-‘62 een slecht jaar gehad en moesten toen een degradatiewedstrijd spelen tegen Riethoven in Bergeijk. Ik was ook leider van de R.K.J.B. (Rooms Katholieke Jonge Boerenstand) en moest eigenlijk naar een Kringsportdag in Knegsel. Dus ging ik van Knegsel naar Bergeijk om de wedstrijd te spelen en toen weer terug. De wedstrijd zelf mochten we niet winnen van de scheidsrechter. Er werd speciaal een scheidsrechter uit Rotterdam aangesteld om Riethoven te laten winnen.  Een doelpunt van Riethoven werd goedgekeurd uit een vrije trap die in één keer in het doel ging, terwijl het een indirecte vrije trap was. Wij kregen geen penalty terwijl het er wel een was. Zo konden we degradatie niet voorkomen.

Als we een uitwedstrijd speelden gingen we altijd met de bus. Op een keer mochten er geen kinderen mee. De voorzitter had toch zijn zoon meegebracht. Onderweg werd er meteen commentaar geleverd. Het kwam zover, dat de voorzitter en zijn zoon uitstapten ter hoogte van de Donk in Duizel en verder te voet naar huis gingen.
Er wordt nu wel eens gemopperd over de opkomst bij de trainingen, maar dat was toen niet veel beter. We hadden toen drie elftallen en soms kwamen er maar elf spelers trainen. Op een gegeven moment was de afspraak dat degene die kwam trainen in het eerste stond.

In het seizoen ‘68-‘69 hadden we een hele goede groep en wisten we het kampioenschap te behalen. In die ploeg stonden: Nol Waterschoot, Wim Wouters, Hein van de Huijgevoort, Gerard van Laarhoven, Kees Castelijns, Huub Mulders, Roel van de Broek, Wil Bakermans, Harrie Das, Bert Claassen, Tini van Laarhoven en mijn broers Piet en Sjef. Grensrechter was toen Wim Senders.

Ik heb tot mijn 36 e  in het eerste gespeeld en ik ben toen naar het vierde gegaan om weer te voetballen met spelers als Kiske Mollen, Jan van Ham, Jan en Faas Goossens en Jan Hageman. Een jaar later ben ik toch weer naar het tweede gegaan op aandringen van het bestuur. Ik heb toen nog enkele jaren in het tweede gespeeld. Daarna ben ik weer naar het vierde gegaan. Dat was vele jaren een mooie groep. We wisten in het seizoen ‘76-‘77 kampioen te worden. In die tijd waren de donderdagavonden na de training erg gezellig en er werd flink gekaart tot in de late uurtjes. In die tijd speelde ik o.a. met Jan Hageman, Piet Eeftink, Tom Jansen, Frans Veron, Piet Swaanen, Jan Beerens, Faas en Jan Goossens en met mijn broers Sjef en Kees. In de loop van de jaren stopten er steeds meer spelers van die tijd. Piet Swaanen is als laatste gestopt.
In maart 1983 liep ik een dubbele beenbreuk op. Ik werd daaraan geopereerd en er werd een plaat ingezet. Jos Beerens vertelde dat het eigenlijk niet slecht uitkwam, want dan kon ik het wat rustiger aan gaan doen en grensrechter bij het eerste elftal worden. Na mijn herstel ben ik weer gaan voetballen en ik ben ook nog een tijd grensrechter geweest.

In al die jaren die ik bij de voetbalclub ben heb ik ook vele trainers zien komen en gaan. Mijn trainers in de jeugd waren o.a. Willeke Waterschoot en Frans Mollen.
We hebben ook nog Jac de Wit gehad. Die trainde Hoogeloon en Blerick tegelijk. Later heeft hij Eindhoven nog getraind. Vroeger waren er ook trainer/spelers zoals Gerard van Laarhoven en Jan Dekkers. Een hele fijne trainer was Hans Westerhof. Die was echt mens. Hij had net zoveel interesse in spelers van de lagere elftallen als in spelers van het eerste.

De laatste jaren heb ik gevoetbald in het vijfde elftal. Dat is een hele mooie groep. Op het veld kregen we er spelers bij die een beetje voetbal in de ploeg brengen zoals Peter Mollen en Toon Bolte. Als ze fit zijn tenminste. In de kantine blijven we gezellig bij elkaar zitten en zijn er weer andere mensen die het spel kunnen maken.
Toch heb ik besloten ermee te stoppen na 51 jaar actief te zijn geweest. Ik heb er lang over nagedacht en het lijkt me toch het beste. Ik wil nog wel regelmatig komen trainen op de donderdagavond. Na mijn laatste wedstrijd was het erg gezellig in de kantine. De strijd om de felbegeerde aanvoerdersband barstte al los. Maar daar hoef ik me geen zorgen over te maken, want die zal wel bij de meest geschikte man om de arm komen.

Tot ziens op het voetbalveld,

Theo Kennis

naar boven.